قمارباز

هرچه داشتم و نداشتم، باختم. از کازینو بیرون آمدم، نگاه کردم، هنوز یک فلورن توی یکی از جیب‌های جلیقه‌ام باقی مانده بود، به‌خودم گفتم: «آه، هنوز پولی برای ناهارخوردن دارم!» اما صد قدمی که از کازینو دور شدم، عقیده‌ام عوض شد و راه طی کرده را برگشتم. یک فلورن را گذاشتم روی «بانک» (این‌بار نوبت داو گذاشتن روی «بانک» بود). به‌راستی وقتی آدم تنهاست، در کشوری بیگانه، دور از وطن و دوستان، درحالی‌که نمی‌داند چگونه می‌تواند لقمه‌نانی برای خوردن به ‌دست بیاورد، همان روزی که آخرین فلورنش را به‌خطر می‌اندازد، آخرینش، آخرینش را، دچار احساس عجیبی می‌شود! برنده شدم و بیست دقیقه بعد با صدوهفتاد فلورن توی جیبم، از کازینو بیرون آمدم. بخت یاری کرد. این است کاری که گاهی یک فلورن می‌تواند انجام دهد! راستی اگر می‌باختم، اگر شهامتش را نداشتم تصمیم بگیرم چی؟