قرب جوار

هر‌یک از ما داریم خانه‌مان را گم می‌کنیم اما شهامت نداریم به دیدن آن دیگری برویم. بارا به این دلیل نمی‌تواند که از شوهرش می‌ترسد و من به این دلیل نمی‌توانم که از خدا می‌ترسم. از فکر فریب‌دادن کسانی که به من اعتماد دارند می‌ترسم. و هر دویمان از ویران‌کردنِ کاشانه بچه‌هایمان می ترسیم. اما خانه ما کجاست؟ بی‌تردید در وسایل خواب و کارت‌های هویتمان نیست. آن‌ها را یا همه جا با خودمان می‌بریم یا برای همیشه گم می‌شوند.