قدرت سکوت (قدرت درون گراها در جهانی که قادر نیست از سخن گفتن باز ایستد!)

ما با سازوکاری ارزشی زندگی می‌کنیم که من آن را ایدئال برون‌گرا می نامم ؛ باوری رایج مبنی بر اینکه خویشتن ایدئال، فردی اجتماعی و پیش‌قدم در ایجاد ارتباط است، به علاوه اینکه مشکلی ندارد اگر در کانون توجه قرار گیرد . کهن الگوی برون‌گرا ، عمل را به تفکر، ریسک‌پذیری را به محافظه‌کاری، و یقین را به تردید ترجیح می‌دهد. او طرفدار تصمیم‌های سریع است، حتی اگر خطر اشتباه کردن وجود داشته باشد. او به خوبی از
عهده‌ی کار تیمی و فعالیت گروهی برمی‌آید. ما معمولا فکر می‌کنیم که به هر دو نوع شخصیت ارج می نهیم، اما در بسیاری از موارد فقط یک «تیپ» شخصیتی را تحسین می‌کنیم؛ تیپی که به راحتی «خودش را در جمع ابراز می کند.» به طور حتم به افراد انزواطلبی که در زمینه‌های فناوری مستعد هستند و کسب‌وکارهایی ، ولو کوچک و خانگی دارند، اجازه می‌دهیم شخصیت دل‌خواه‌شان را داشته باشند، اما آن‌ها استثنا هستند نه قاعده، عمدتا در مقابل رفتارهای افرادی که ثروت‌های افسانه‌ای دارند یا چنین وعده‌هایی به ما می‌دهند، شکیبایی بیشتری به خرج می‌دهیم، چون منافع ما ایجاب می‌کند.
درون‌گرایی -همراه با پسرعموهایش ، یعنی حساسیت، جدیت و کم‌رویی – اکنون یک تیپ شخصیتی درجه دو محسوب می شود که جایی بین ناامیدی و آسیب‌شناسی قرار می‌گیرد. درون‌گراهایی که در چهارچوب ارزشی ایدئال برون‌گرا زندگی می‌کنند، همچون زنانی که در دنیای مردان زندگی می‌کنند، به خاطر رفتاری که از ویژگی درونی‌شان برمی‌خیزد، دست‌کم گرفته می‌شوند. برون‌گرایی تا حد وسیعی سبک شخصیتی جذابی به شمار می‌رود، اما ما آن را به معیاری ظالمانه تبدیل کرده‌ایم که اغلب احساس می‌کنیم باید با آن هم‌نوا شویم.