فیزیولوژی و تغذیه ورزشی

کسیر اکسیژن
اگر خاطرتان باشد، در بحث دستگاه‫های انرژی بیان شد که یکی از محدودیت‫های تولید انرژی در دستگاه هوازی، در دقایق اولیه فعالیت است. یعنی حتی اگر امکان مصرف اکسیژن باشد، مدت زمانی برای هماهنگی زیست شیمی و فیزیولوژیکی بدن لازم است. در این مدت زمان بدن ناچار است که ATP های مورد نیاز را از دستگاهی غیر از دستگاه هوازی تأمین کند؛ این بدان معنی است که بدن باید در این دوره زمانی کوتاه به دستگاه فسفاژن و دستگاه بی‫هوازی گلیکولیتیک تکیه کند.‬‬‬
بنابراین، مدت زمانی که سطح اکسیژن مصرفی بدن کمتر از حدی است که بتواند همه ATP های مورد نیاز را در تمرین معینی برآورده سازد، کسر اکسیژن نام دارد.
به عبارت دیگر، مدت زمانی که بدن برای تأمین ATP های مورد نیاز، از دستگاه‫های فسفاژن و گلیکولیتیک استفاده می‫کند، کسر اکسیژن می‫گویند. علاوه بر این، با توجه به این که در مراحل اولیه کار، اکسیژن دریافتی به طور قابل ملاحظه‫ای از میزان سرعت یکنواخت پایین‫تر است. بنابراین کسر اکسیژن را می‫توان از نظر کمی به صورت زیر مورد توجه قرار داد:‬‬‬‬‬‬
تفاوت بین کل اکسیژن مصرفی واقعی هنگام تمرین و کل مقدار اکسیژنی که باید مصرف می‫شد تا بلافاصله در شروع تمرین، سوخت و ساز هوازی به سرعت یکنواخت می‫رسید.‬‬