عمارت تالی (نمایش نامه)

مت: سالی، بهتر است یکی از ما دو تا برود و قدمی بزند تا آرام شود. نمی‌شود که هردومان عصبانی باشیم.
سالی: بهتر این است که تو راه بیفتی و یکراست بروی آن بالا سوار ماشینت بشوی و به سنت لوییس برگردی.
مت: نه نمی‌شود، ببین، این وسایل جوری ساخته شده‌اند که نیاز به بنزین دارند تا کار کنند. به‌ویژه ماشین‌های پلیموث.
سالی: مت فریدمن تو بنزین تمام نکردی.
مت: می‌خواهی بروی و امتحان کنی؟ ببینی تا بفهمی؟
سالی: اُه، این اصلا… عادی نیست.
مت: به گمانم همین نگهش می‌دارد. داشتم فکر می‌کردم که این عادی بود.
سالی: آن ماشین قاتل جانم می‌شود. منظورم این است که درست است من آدم خوش‌بنیه‌ای هستم ولی آن ماشین دست‌آخر من را خواهد کشت. یک بار هم نشده که بدون ترتر کردن از نقطه‌ای به نقطه‌ی‌دیگر برود.
مت: سالی، ماشین هیچ مردی را شماتت نکن. ماشین مرد نمایانگر فخر و جایگاهش در جامعه است. ماشینم را سرزنش کنی انگار خودم را سرزنش کرده‌ای.
سالی: خیلی خب، باشد. ممکن است درباره‌ی خیلی چیزها گزافه بگویی اما در این مورد حق با توست. آن… آن… قراضه… عین خودت است.