عشق لرزه

ریشارد: برمى‏گردم. فقط پنج دقیقه.
زن با لبخند تسلیم‏آمیزى قبول مى‏کند که او برود.
دیان: برو.
ریشارد: (با دلسوزى) پنج دقیقه تاب مى‏آرى؟
دیان: شاید.
ریشارد: قسم بخور.
دیان: نه، عواقبش پاى خودت. تو چى؟ تو تاب مى‏آرى؟
ریشارد: سعى مى‏کنم. من یکى قسم مى‏خورم.
مرد دور مى‏شود، خوش‏لباس است و وقار و اعتمادبه‏نفس مردانى را دارد که موردپسندند و خوب مى‏دانند که‏ دوستشان دارند.
از طرف دیگر صحنه خانم پومره، مادر دیان، وارد مى‏شود و مى‏بیند که ریشارد دارد از سالن بیرون مى‏رود.
خانم پومره: کجا داره مى‏ره؟
دیان: روزنامه بخره.
خانم پومره: اى واى! باز هم یک جدایى؟
دیان: البته چنددقیقه‌ای.
خانم پومره: (مى‏زند زیر خنده.) چه مصیبتى! من کمکت مى‏کنم که این عذاب رو تحمل کنى. (هر دو مى‏خندند.) آروم نفس بکش، خودت رو رها کن، فکر کن براى اینکه به دکه‏ى روزنامه‏فروشى برسه لازم نیست از کوچه رد بشه و یادت باشه که این اواخر هواپیماها زیاد روى شهر پاریس سقوط نمى‏کنن. خوبى؟
دیان با حالت بازیگوشانه‏اى تأیید مى‏کند، درحالى‏که خانم پومره محض تفریح حالت غمگینى به خود مى‏گیرد.
خانم پومره: مى‏مونه روباه‏ها! آره! مردم زیاد فکرش رو نمى‏کنن، ولى هیچ بعید نیست که یک روباهى یک‌‏هو از باغى بپره بیرون و ساق پاى چپش رو گاز بگیره! شاید هم پاى راستش رو!
دیان: (او هم با طنز به بازى ادامه مى‏دهد.) آره حق با توئه، آدم‏ها زیاد به این موضوع فکر نمى‏کنن.
خانم پومره: در این صورت وقتى بر مى‏گرده زخمیه، چشم‏هاش از حدقه در اومده…
دیان: … آب دهنش سرازیره…
خانم پومره: … تب داره…
دیان: … مبتلا شده…
خانم پومره: … و بیماریش مسریه…