عاشقانه ها:منوچهر آتشی

ای مهربانی تو
آبادی آفرین‌تر از آب
از خاک من
*
ای ابر! ای ترانه‌ی پای اجاق‌ها
همراه ساز قلیان، شب‌های خستگی
شب‌های انتظارم
تا صبح، پای پنجره ماندن،
خواندن
تا صبح سوی دورترین پاره ابر
راندن.
*
ای ابر مهربانی! ای مهربان‌ترین ابر
می‌بینمت. به حاشیه‌ی آسمان هنوز
درکار چاره‌سازی این خاک شوربخت
فریاد می‌کشی
چادرکشان از این کوه،
تا کوه دوردست
و گیسوان سوخته‌ات را
-می‌بینم
از ریگ داغ بادیه روییده است.
*
دیدی که سوختم
-دیدم که سوختی
دیدی که بندبند من از تشنگی گسست
دیدم که چشم سرخ تو رگبار گریه را
لغزید پشت دست
*
با آن‌که پای پنجره ماندم، تا صبح
با آن‌که پشت پنجره خواندی.