عاشقانه ها:سیمین بهبهانی

در پَهنْدشتِ خاطر اندوهبار من
برفى به‌هم فشرده و زیبا نشسته است،
برفى که همچو مخمل شفاف شیرفام
بر سنگلاخ وى، ره دیدار بسته است.

آرام و رنگ باخته و بیکران و صاف،
یعنى نشان ز سردى و بى‌مهرى‌ىِ من است
در دورگاه تار و خموش خیال من
این برف سال‌هاست که گسترده دامن است

چندین فرونشستگى و گودى‌ىِ عمیق
در صافى‌ىِ سفید خموشى‌فزاى اوست.
مى‌گسترم نگاه اسفبار خود بر او
برمى‌کشم خروش که: «این، جاى پاى اوست.»

اى عشق تازه، چشم امیدم به‌سوى توست
این دشت سرد غمزده را آفتاب کن؛
این برف از من است، تو این برف را بسوز!
این جاى پا ازوست، تو او را خراب کن!