صدایت را بلند کن

او نام تمام هشتاد کارمندی را که در مِلوود کار می‌کردند یاد گرفت، همه‌ی آن‌ها را در سالن غذاخوری به خط کرد و همگی به بازیکنان معرفی شدند. کلوپ توضیح داد بازیکنان و کارکنان باشگاه در قبال یکدیگر «مسئولند» تا به هم کمک کنند بهترین عملکرد را داشته باشند. کریستین هایدل به شدت به این داستان علاقه‌مند است. به قدری که آدم به این فکر می‌افتد که چقدر از آن واقعیت دارد. وی در حالی که خودش را برای تعریف کردن داستان آماده می‌کند، می‌گوید: “به عنوان یک شهروند اهل ماینتس۱۰، می‌توانم بگویم این را از خودمان در آوردیم، اما باور کنید اتفاق واقعا افتاده است.” می‌گوید آماده یک هیجان تمام عیار باشید:‌از دفتر نمورش در باشگاه شالکه تا شهری که در آن به رقص و آواز مشغولند و یک تیم کوچک تبعید شده به دسته دوم که استادیوم آن ۴۰ دقیقه با شهر فاصله دارد.
یک روز قبل و در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۱، تیم ماینتس با تیم رقیب خود گرویترفورت۱۱ در ورزشگاه پلی‌موبیل بازی کرده و با نتیجه ۳-۱ شکست خورده است. هایدل می‌گوید: “کلوپ اندکی مصدومیت داشت و بدترین بازیکن زمین بود، مجبور شد ۲۰ دقیقه قبل از پایان از زمین بازی بیرون بیاید.” این شکست، ماینتس را در منطقه سقوط قرار داد. مدیر کل سابق این تیم با لبخند می‌گوید: “افتضاح بودیم! به معنای واقعی کلمه در قعر جدول قرار داشتیم و هیچ کور سوی امیدی برای بهبود شرایط تیم دیده نمی‌شد. به طور متوسط در هر بازی ۳ هزار تماشاگر داشتیم، دیگر کسی به ما اهمیت نمی‌داد. همه مطمئن بودند سقوط می‌کنیم.”