شکوفه و شب تاب

روز اول سخت‌ترین روز است. در دنیایی پر از شک و تردید، از خواب بیدار می‌شوم، مطمئن نیستم به پایگاه که برسم خبرهای خوب می‌شنوم یا بد. برادرانمان دیروز با موفقیت عملیاتشان را انجام داده اند؟ آیا او، آنجا در سالن تاریک پادگان ایستاده و سرش را از خجالت، زمین انداخته؟ یا شاید هم اصلا احساس شرمندگی نکند، چون قرار است از این‌به‌بعد دیگر در کنار من باشد.
من به مدت پانزده سال زندگی کردم و چند هفته بود که مرده بودم، و تارو بود که مرا به زندگی برگرداند. قطع کردن پیچک‌های نوری که تازه در دلم جوانه زده بودند، سخت است. ولی سعی‌ام را می‌کنم. وانت در جاده بالا و پایین می‌پرد و به سوی حقیقت در حرکت است.
****
یک روز مادرم به من می‌گوید: «فکر و خیال، آخرش دیوونه‌ت می‌کنه.» یکشنبه است و ما داریم لباس فرم‌های شسته افسران را پهن می‌کنیم تا خشک شوند. افسران رتبه بالا دوست دارند لباس فرم‌هایشان تعریف و تمجید دیگران را برانگیزند. شست‌وشوی آن‌ها اولین و آخرین مرحله، برای اطمینان از این موضوع است.
«می‌دونم اوکا-سان. ولی نمی‌دونم چطوری دست از این کار بردارم.»
اوکا-سان با احتیاط شلوارهای خاکی‌رنگ را روی رخت‌آویز پهن می‌کند و به سمت من می‌آید. دستانم را در دستان گرم و مرطوبش می‌گیرد.
«هانا، هم ساده‌ست و هم سخت. باید ادامه بدیم. قدم‌به‌قدم. درست مثل همون کاری که از وقتی پدرت رفته می‌کنیم.»
از مادرم به خاطر شرکت در مراسم خداحافظی تارو تشکر نکرده‌ام. هنوز کلماتی که بتوانند احساس من را به خوبی بیان کنند، اختراع نشده‌اند. درعوض، سعی می‌کنم نسبت به ماه‌های گذشته، دختر بهتری باشم. سعی می‌کنم مفید و حرف‌گوش‌کن باشم. و همان هانای قدیم باشم.
اکنون هم به حرفش گوش می‌کنم و تعظیم می‌کنم.
ضرب‌المثل قدیمی را تکرار می‌کنم: «اگه هفت بار زمین خوردی، هشت بار از جات بلند شو.»
دستم را نوازش می‌کند، کف دستانش محکم و مطمئن است. «دقیقا همینطوره.»