شکاریم یک سر همه پیش مرگ (جستارها،گفتارها و نوشتارها)

‌می‌دانست که ترس چیز بدی است، اصلا بعضی وقت‌ها آدم را به کشتن می‌دهد، شکارچی‌هایی را می‌شناخت که خودشان را باخته بودند و همین به کشتن‌شان داده بود. حسین استکی همین‌طوری مُرد. خرس را زخمی کرده بود. خرس فرار می‌کرد، بالای گردنه‌ی کوه، خرس زخمی از بغل گردنه پیچید، خورد به پرتگاه، بالای سر تخته‌سنگ‌های صاف و عبورناپذیر بود. خرس گیر افتاد، حسین هم مثل خرس فکر می‌کرد، گردنه راه می‌دهد و خرس در رفته. همین‌طور با عجله و نفس‌زنان از بغل گردنه تخته‌سنگی را دور زد، ناگهان خودش را ده پانزده‌متری خرس دید. زیر پا پرتگاه بود و دست چپ آبکندی به عمق چهار پنج متر و عرض کمتر از یک متر. به‌جای آن‌که شلیک کند یا خودش را برساند آن طرف آبکند، از دستپاچگی خودش را انداخت توی پرتگاه. تا وسط راه تفنگش را هم ول نمی‌کرد. ته دره خودش هم مثل تفنگش تکه‌پاره شده بود.