شهروند افتخاری

در تمام جهان، شکاف بین غنی و فقیر رو به گسترشه. برای اینکه تصویر روشنی به دست داده باشم، اجازه بدین دو تا آمار ارائه کنم. در آمریکای لاتین، یک درصد از جمعیت مالک هفتادودو درصد از زمیناست و اکثریتِ کارگرای کشاورزی به‌جای مزد کالا می‌گیرن. در کشور خود من، با «وفور ثروت»، که غنی‌ترین کشور در کل تاریخ جهانه، بیست درصد از مردم درنهایت فقر زندگی می‌کنن.
پس پرسش اینه: آینده چه خواهد بود؟ راه‌حلایی که اقتصاددانا و سیاست‌مدارا از خودشون در‌می‌آرن چیان؟ پاسخ اینه که به تعداد نظریه‌پردازا راه‌حل وجود داره، از نظریه‌ای که می‌گه فقرا مسئول شرایط خودشونن و باید، با همون مختصری که دارن، خودشونو بالا بکشن، تا نظریه‌ای که می‌گه تمام نظام‌اقتصاد آزاد باید از نو بازسازی بشه و همه سهم یکسانی از این کیک داشته باشن، چه در پختش سهیم بوده باشن چه نه. تا وقتی که این اختلاف‌نظرها برطرف نشن، کسی کار مهمی برای نَدارا نخواهد کرد. آرایش نیروهای جهانی تأثیری بر زندگی اونا نخواهد داشت. تغییر حکومتا وضع اونا رو عوض نخواهد کرد. زندگی اونا به‌همون‌ترتیب ادامه خواهد یافت. تعدادشون بیشتر می‌شه. روزبه‌روز با نظام مسلط بیگانه‌تر می‌شن و در موقعیت ناامن‌تری قرار می‌گیرن. اونا، درواقع، هیچ آینده‌ای ندارن. فقط امروزو دارن و اگه نتونن خودشونو با امروز هماهنگ کنن، تنها سرنوشت محتومشون مرگه.