شناخت و نقد شعر پسامدرن آمریکا

پسامدرنیسم بسیار جذاب است. به اقرار خود توده‌گرا است، و از هرچه شناخته شده و به آسانی در دسترس است در مونتاژهای زنده بهره می‌گیرد. به گوناگونی خوشامد می‌گوید، و سعی می‌کند مخاطبان را مستقیما، بی میانجی سطوحی از دانش کتابی، جلب کند. مخاطب را به مشارکت تشویق می‌کند. ژانرها را در هم می‌آمیزد، و به این نحو آنچه را که در غیر این صورت نادیده می‌ماند، جالب می‌سازد. می‌تواند هدف‌های اجتماعی را ترسیم کند، اما بر جدیتی اساسی پا نمی‌فشرد، [برایش] همه امور به یک میزان نسبی‌اند.
اما هرچند پسامدرنیسم از توده‌گرایی حمایت می‌کند، نتیجه کارش در کل خواهان زیادی ندارد. واکنش به واسطه نظریه‌هایی ابراز می‌شود که برای همه به جز نخبگان خوب خوانده نامفهوم‌اند، و عمدا هم نامفهوم‌اند. ما ممکن است از چیزی، بگیریم یک نقاشی فلاندری قرن چهاردهمی، بدون فهم شمایل‌نگاری دینی، لذت ببریم؛ اما این در مورد آثار پسامدرنیستی صادق نیست. ناتوانی از فهم نظریه و نبودن چیزی در این آثار علت سردرگمی و بی‌اعتمادی عموم مردم را توضیح می‌دهد. از دیدهای گسترده‌تر اثر تکه‌تکه، دل‌بخواهی، بی‌بهره از مهارت و هدف کلی به نظر می‌آید، که بدون شرمساری چنین است.
هدف‌های بزرگ‌تر چطور؟ آیا آثار هنری پسامدرنیستی اساسا نقد زندگی‌اند؟