شرم کاوی (رها ساختن خود،یافتن شعف،و ساخت احساس ارزشمندی اصیل)

تصور کنید به مهمانی‌ای رفته‌اید و در جمع افرادی هستید که به‌تازگی با آن‌ها آشنا شد‌ه‌اید و از مصاحبتشان لذت می‌برید. همه گرمِ صحبت هستند و به نظر می‌رسد که اوقات خوشی را می‌گذرانند. یکی از مهمانان به موضوعی اشاره می‌کند و شما را به یاد داستان بامزه‌ای می‌اندازد. شما هم از این فرصت استفاده می‌کنید و تصمیم می‌گیرید آن داستان را تعریف ‌کنید، چون یادتان می‌آید که وقتی اولین بار آن را شنیدید، چقدر خندیدید و حالا می‌خواهید دوستان جدیدتان را هم در لذتی که بردید سهیم کنید.
همین‌طور که داستان را تعریف می‌کنید و به پایان آن نزدیک می‌شوید، به چهرۀ تک‌تک افراد نگاه می‌کنید و انتظار دارید بخندند.
سکوت.
پس از چند لحظه، یک نفر می‌گوید: «اِ! چه بامزه!»
ولی بازهم هیچ‌کس نمی‌خندد.
ناگهان احساس می‌کنید چهره‌تان سرخ و صورتتان داغ شده. نگاهتان را پایین می‌اندازید و سعی می‌کنید با کسی ارتباط چشمی برقرار نکنید. یک‌لحظه احساس دستپاچگی می‌کنید، تمرکزتان به هم می‌خورد، افکارتان آشفته و به‌هم‌ریخته می‌شود. بعد به خودتان می‌گویید که ای کاش اصلا این داستان را تعریف نکرده بودید و دوست داشتید زمین دهان باز کند و در آن فرو بروید. وقتی یکی از مهمانان باظرافت خاصی موضوع را عوض می‌کند و گفت‌وگو ادامه می‌یابد، خیالتان راحت می‌شود که دیگر آن‌ها به شما توجه نمی‌کنند و، حدود هفت یا هشت ثانیه بعد از تعریف داستان، وضعیتتان به حالت عادی باز‌می‌گردد.
اسم این هیجانی که تجربه کردید چیست؟