سکوت

توی آینه نگاه می‌کنم و نمی‌دانم به کی نگاه می‌کنم. صورت توی آینه هم به من نگاه می‌کند ولی انگار صورت من نیست. ولی اصلا چرا باید چیزی را بازتاب بدهد؟ آیا آینه سطحی بازتاب‌دهنده است؟ و آن صورت همان صورتی است که همه می‌بینند؟ یا چیزی یا کسی است که من خودم ساخته‌ام؟ آیا این دارویی که مصرف می‌کنم آن خودِ دیگرم را توی آینه نمایان می‌کند؟ با علاقه به صورتم نگاه می‌کنم. علاقه و نوعی سردرگمی. آیا افراد دیگر تابه‌حال چنین تجربه‌ای داشته‌اند؟ این صورت‌های ما. وقتی آنها توی خیابان راه می‌روند و به‌هم نگاه می‌کنند چه می‌بینند؟ من هم همان چیز را می‌بینم؟ تمام زندگی‌هایمان، تمام این نگاه کردن‌ها. افراد نگاه می‌کنند، ولی چه می‌بینند؟