سقراط

در نظر سقراط و افلاطون و برای تمام یونانی‌ها، معبد دلفی مکان مقدس و ملی سرزمینشان بود و پیام پیشگوی این معبد والاترین نمونۀ بی‌چون و چرای هر سؤالی بود که نیاز به پیشگویی داشت.
از همین رو افلاطون در قوانین، آخرین نوشتۀ احتمالا ناتمام خود، دلفی را به صراحت حجت تمامی امور دینی می‌داند. سقراط در فایدروس می‌گوید: «اما واقعیت این است که بزرگ‌ترین نعمت‌های ما در پرتو نوعی جنون حاصل می‌شود، جنونی که البته از برکت لطف الهی است. دختر پیشگوی معبد دلفی و زنان راهبۀ پرستشکدۀ دودونا در حال جنون چه نعمت‌هایی را در امور خصوصی و عمومی برای ما یونانیان فراهم نساخته‌اند!»
به همین دلیل است که افلاطون دائما جملۀ حک شده بر سر در این مکان مقدس را تکرار می‌کند: «خود را بشناس». این گفته نقشی ویژه در مکالمات اولیۀ سقراطی دارد؛ مکالماتی که ما آن‌ها را در مجموع معرف شخصیت سقراط به حساب می‌آوریم. در فایدروس که آغاز آن را نقل کردیم، سقراط می‌گوید: «من هنوز نتوانسته‌ام خودم را آنچنان که اندرز دلفی خواسته است بشناسم»