سفیدبرفی باید بمیرد

عجیب بود که همدیگر را با این نام‌های ناآشنا صدا کنند. ظاهر زن بهتر از تصویرش در تلویزیون بود. جوان‌تر. آنها مردد روبه‌روی هم ایستادند. بادی ناگهانی برگ‌های پاییزی خشک را در سراسر پیاده رو به صدا درآورد. خورشید پشت ابرهای خاکستری ضخیم فرو رفت. هوا سرد بود.

زن بازوانش را اطراف او انداخت و گونه‌اش را بوسید.

«فوق‌العاده است که تو را بیرون از آنجا می‌بینم. واقعا خوشحالم»
«من هم خوشحالم.»
لحظه‌ای که این جمله را بیان کرد، از خودش پرسید آیا این واقعیت دارد؟ خوشحالی همین بود، چیزی مانند حس بیگانگی و تردید. زن رهایش کرد زیرا مرد حرکتی برای در آغوش کشیدنش نکرد. در ایام گذشته زن بهترین دوستش بود، دختر همسایه، و او حضورش را در زندگی‌برای تأیید می‌خواست. نادیا خواهری بود که هرگز نداشت. اما حالا نه فقط نام زن بلکه همه‌چیز متفاوت بود. دختری با رفتار پسرانه، ناتالی، کسی که از کک و مک و فاصله‌ی بین دندان‌های جلویش شرمنده بود، تبدیل شده بود به نادیا ون بردو، بازیگر مشهوری که مورد توجه قرار داشت.