سریر شیشه ای 2 (بخش دوم:تاج نیمه شب)

سپیده‌دمی خاکستری و سرد بود و سلینا در محوطه‌ی آشنای باغ ایستاده و تکه‌چوبی در دست دستکش پوشش داشت. تیزپا کنارش روی علف‌های خشک نشسته بود و دمش را می‌چرخاند و باقیمانده‌ی برف‌ها را در هوا پخش می کرد. اما جانور برای اینکه سلینا چوب را پرتاب کند زوزه و ناله نمی‌کرد.
نه! تیزپا نشسته و به قصر پشت سرشان خیره شده بود و منتظر آمدن کسی بود که هرگز نمی‌آمد.
سلینا به دشت خشک خیره شد و به ناله‌ی ساقه‌های علف گوش داد. دیشب و امروز هیچ‌کس مانع خروج از اتاقش نشد. با اینکه خبری از نگهبانان در اطراف اتاق و محل اقامتش نبود، هربار که اتاقش را ترک می‌کرد، رس به‌صورت تصادفی! در برابرش ظاهر می‌شد.
برایش مهم نبود که تمام حرکاتش را به کیال گزارش می‌کند. برایش مهم نبود کیال شب گذشته او را تا مزار نهیمیا دنبال کرده است. بگذار درباره‌ی آواز هر فکری می‌خواست بکند.
سلینا نفسی تند و عمیق کشید و چوب را عقب برد و با تمام توان پرتاب کرد. چوب در آسمان ابری به پرواز درآمد و در فاصله‌ای آن‌قدر دور افتاد که سلینا صدای افتادنش را نشنید.
تیزپا سرش را به سمت سلینا چرخاند و با چشمان طلایی و پرسش‌گر به او خیره شد. دستی به سر و گوش گرم جانور و بعد پوزه‌ی لطیف و باریکش کشید، اما سوال جانور هنوز بی‌پاسخ بود.
سلینا گفت: «اون دیگه نمی‌آد.»
سگ همچنان منتظر ماند.