ستاره ی دنباله دار می آید

وقتی اولین بار سایه‌ام با من همکلام شد، نوزادی بودم که در گهواره آرمیده بود. اطرافیانم می‌گویند شبی که به دنیا آمدم، حتی ستارگان هم از آسمان فرار کردند و ماه پشت یک خرقه‌ی سیاه و سایه‌مانند پنهان شد.
انگار من موجود بی‌صدایی بودم که موهای براق و سیاه و چشمان جذابش همگان را شگفت‌زده می‌کرد. من، برخلاف همه‌ی نوزادان، به‌هنگام تولد نگریستم؛ حتی مثل آنها، با توجه به عملکرد غریزه، با گریه‌وزاری به­دنبال مادرم نگشتم. به­جای رفتارهای معمول نوزادان، آغوشم را به‌سمت سایه‌ای در گوشه‌‌ی اتاق گشودم.
سایه هم به من لبخند زد.
هوای طوفانی، هوای مورد‌علاقه‌‌ام است. قطرات باران با ملودی دل‌انگیزی خود را به در و دیوار قصر می‌کوبند و سایه‌ها بین درختان آواز می‌خوانند و می‌رقصند. انگار تمام دنیا در تاریکی مطلق در جریان است.
سایه‌ام، دار، عمود به من ایستاده و با آشفتگی از این گوشه‌ی اتاق به گوشه‌ی دیگر می‌رود. کندرا دیر کرده است. دار می‌گوید: «ما الان باید تو فضای سبز باشیم و بازی ‌کنیم، نمی‌شنوی سایه‌ها دارن صدامون می‌کنن؟»