ساندویچ ژامبون

من خانه مادربزرگ را دوست داشتم. خانه‌ی کوچکی زیر انبوه شاخه‌های آویزان درختان فلفل. امیلی همه قناری‌هایش را در قفس‌های جداگانه‌ای نگه می‌داشت. یک‌بار را به‌خوبی یادم است. حوالی عصر می‌خواست روسری سفیدی را روی قفس‌ها بیندازد تا پرنده‌ها بتوانند بخوابند. بقیه هم نشستند روی صندلی و شروع کردند به صحبت. آنجا یک پیانو بود. من نشستم پشتش و کلیدها را فشار دادم و به صداهاشان گوش کردم. آن کلیدهای انتهایی پیانو را بیشتر دوست داشتم، جایی که انگار دیگر به سختی صدایشان در می‌آید – صدایی مانند افتادن تکه‌های یخ روی یکدیگر..