زندگی کوتاه است

لعنتی.
با بی‌میلی از تخت بیرون آمدم، تیشرت و دمپایی پوشیدم و به راهروی ساختمان آپارتمانی‌ام قدم گذاشتم.
مطمئن نبودم در را باز کند. ساعت 4 صبح بود و من غریبه بودم. ریچل اگر مرد ناشناسی را می‌دید که نصفه‌شبی در آپارتمانش را می‌زد، احتمالا پلیس را خبر می‌کرد.
صدای زنانه‌ای در پس‌زمینه‌ی گریه‌ی بچه گفت: «کیه؟»
«همسایه‌تون.»
صدای زنجیر از آن سوی در به گوش رسید و بعد در باز شد.
بله، همان زنی بود که جلوی صندوق پست دیده بودم. ظاهرش افتضاح بود؛ تیشرت سیاه رنگ‌ورورفته و گل‌وگشادی که درز شانه‌اش باز شده بود و شلوار گرمکن کشی که پر از لکه بود. چشم‌های گودافتاده و موهای وزشده و نامرتب.
از بالای سر بقچه‌ی کوچک و پرسروصدایی که به سینه‌اش چسبانده بود، به من نگاه کرد و گفت: «چیه؟»
تا به حال چنین بچه‌ی کوچکی ندیده بودم. تکه‌های پنیری در فریزرم داشتم که از این بچه درشت‌تر بودند. حتی واقعی به نظر نمی‌رسید.
ولی صدایش واقعی بود.
زن با بی‌صبری نگاهم کرد. «بله؟»
«چهار ساعت دیگه جلسه‌ی استشهادیه دارم. امکانش هست شما…»
«امکانش هست من چی؟» بهم چشم غره رفت.
«احیانا امکانش هست برین اون سر آپارتمان؟ که من بتونم بخوابم؟»
«این آپارتمان سر دیگه‌ای نداره. سوئیته.»
درست است. این را می‌دانستم. «باشه… خب، می تونین…»
«می‌تونم چی؟ ساکتش کنم؟» سرش را کج کرد. «مثلا بذارمش توی کمد؟ چون اگه بگم بهش فکر نکرده‌ام، دروغ گفته‌ام.»
«من…»
«من اینجا شیپور نمی‌زنم که. تلویزیون نیست که صداش رو زیاد کرده باشم. یه انسان کوچولوئه. منطق سرش نمی‌شه و به تلاش‌های من برای مذاکره جواب نمی‌ده، واسه همین نمی‌دونم چی باید بهتون بگم.» نوزاد بی‌تاب را بالا و پایین برد. گریه‌اش ادامه داشت. «غذا خورده، تمیز و خشکه. تب نداره. هنوز وقت دندون درآوردنش نشده. بهش استامینوفن و شربت کولیک دادم. تکونش دادم، تابش دادم و دارم به این نتیجه می‌رسم که از طرف کارمای کهکشانی موظف شده به خاطر جنایت‌های زندگی قبلیم مجازاتم کنه، چون واقعا درک نمی کنم کجای کارم اشتباهه.» چانه‌اش لرزید.