زندگی های خصوصی (نمایش نامه)

آماندا: من فکر می­کنم اگه به کُنه زندگی خصوصی آدم­ها بریم، تعداد آدم­های عادی خیلی کمه. همه­اش به روابط و شرایط بستگی داره. اگه تمام ماسماسک­های کیهانی در یه زمان منفجر بشن و جرقه­ای که باید، زده بشه؛ اصلا معلوم نیست که چه کارهایی از آدم برمی­آد. مشکل من و اِلیوت هم همین بود، ما مثل دو نوع اسید قوی بودیم که توی یه بطری کثیف وکوچیک روی هم ریخته بودن و قُل­قُل می­کردیم.
ویکتور: من فکر نمی­کنم شخصیت تو به اون پیچیدگی­ای باشه که فکر می­کنی.
آماندا: من فکر نمی­کنم که شخصیت خاص و پیچیده­ای داشته باشم، ولی می­دونم که قابل اعتماد نیستم.
ویکتور: دیگه خیلی داری من رو می­ترسونی، یعنی چی، نمی­شه بهت اعتماد کرد؟
آماندا: من دلم می­خواد همه‌چیز رو سروته ببینم.
ویکتور: چه چیزهایی رو، مثلا؟
آماندا: اخلاقیات رو. چه کارهایی رو باید انجام بدیم و چه کارهایی رو نه.
ویکتور: (بامحبت) تو واقعا شیرینی.
آماندا: مرسی، ویکتور، این دلگرم‌کننده­ترین حرفی بود که شنیدم.