زندگی انسان و فرمانروای گرسنگان (دو نمایشنامه)

فرمانروای گرسنگان: ناقوس را به صدا درآور! من هم تیره‌بختم. من هم می‌خواهم بمیرم. فرزندان بیچاره من، می‌خواستم پادشاهی قدرتمندان را برپا کنم، ولی تنها چیزی که به وجود آوردم پادشاهی قاتلان، ابلهان، و دروغگویان بود. من شاه نیستم، بلکه مباشری حقیرم، و تاجم، تاج عظیم و خونین من، بازیچه فرزندان آنان است. آنان را از میان بردار «زمان»، ناقوست را بنواز!
زمان: تو اینها را قبلا هم گفته بودی، به دروغ.
فرمانروای گرسنگان: آن موقع خودم هم تردید داشتم.
زمان: و حالا؟
فرمانروای گرسنگان: به فرزندان من نگاه کن! از «مرگ» بپرس، او هرگز دروغ نمی‌گوید. آنان که تاکنون مطیع و فرمانبر بودند اکنون با خشم و نفرین و غریو انزجار از او استقبال می‌کنند!
مرگ: بله، کمی بحث می‌کنند.
فرمانروای گرسنگان: دستت را به من بده «مرگ»
زمان: دارم باور می‌کنم. چقدر دلم می‌خواهد استراحت کنم، بمیرم!