زندگی آگاهانه (دست یافتن به شادی در زندگی واقعی)

هربار از هرچیزی به عشق تغییرمکان داده‌ام، باران رحمت را حس کرده‌ام. منظورم هر نوع دگرگونی‌ای‌ست: از ترس به عشق، از منطق به عشق و از نفرت به عشق. تنها کار لازم آن است که هنگام انجام هر کار احمقانه، زشت یا دردناکی، مچ خود را بگیریم و به‌هرحال خودمان را دوست داشته باشیم. ما باید مچ هرکس دیگری را نیز هنگام انجام هر کاری دوست نداریم، بگیریم و به‌هرحال آن شخص را دوست داشته باشیم. البته شاید لازم باشد حدومرز مشخص کنیم، اما همین هم بخشی از عشق است. اگر بچه‌ها در یخچال را باز می‌گذارند، شاید لازم باشد آداب استفاده از یخچال را به آن‌ها بیاموزیم. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که هشتادوپنج درصد از پیام‌های ما به کودکان، منفی هستند: «نکن!»، «نرو!» و «چرا این کار را کردی؟». اینجاست که عشق می‌تواند ما را بسیار یاری دهد. اگر پیش از آن که به فرزندانمان بگوییم در یخچال را باز نگذارند، به عشق تغییر مکان داده باشیم، گفته‌هایمان بیش‌تر به دل آن‌ها می‌نشیند. شاید از آن مهم‌تر، هربار که از خشم، ترس یا حتی پذیرش به سوی عشق می‌رویم، آخرین لولای آگاهی را روغن‌کاری می‌کنیم؛ لولایی که مدت‌های زیادی با صدای بلند جیرجیر کرده‌است.
مهارت نهایی زندگی آگاهانه این است که لولای آگاهی را چنان به خوبی روغن‌کاری کنیم که بتوانیم هر لحظه از چنگال ترس خارج شویم و در آغوش عشق قرار بگیریم. ترس، شکم ما را منقبض و عشق، آن را منبسط می‌کند. ترس، دست را مشت و عشق، آن را باز می‌کند. به همین دلیل، زندگی آگاهانه چنین سرشار است. این امکان که از جایگاه ترس عمل کنیم، در هر برهم‌کنشی موجود است؛ خواه این برهم‌کنش با شخصی دیگر باشد، خواه در فضاهای گسترده درونمان. در مرز میان آن کسی که هستیم و آن کسی که می‌توانیم باشیم، همواره شادی در جریان است.