زمستان در سوکچو

تلاش کردم تا توجهش را به خود جلب کنم. لب‌هایش هیچ حرکتی نکردند. ابروهایش هم تکان نخوردند.
به کرند گفتم می‌خواهم بروم.
در سکوت رانندگی کردیم و برگشتیم. باران به آرامی و نم نم می‌زد و دریایی که زیر آن گسترده شده بود، سطحی مانند تیغ‌های یک توتیا داشت. دست چپ کرند روی فرمان بود و دست راستش که دنده ماشین را گرفته بود، به زانوی من برخورد می‌کرد. دفتر طراحی‌اش را بین ما روی دستکش‌هایش قرار داده بود. تیرگی‌هایی که روی ناخن‌هایش بود، نشانی از جوهر محسوب می‌شد. احساس راحتی نداشتم و تمام تلاشم را می‌کردم تا نزدیک در باشم. زاویه صندلی، موقعیتم را ناخوشایند کرده بود.
آن شب، دوباره از میان در جاسوسی‌اش را کردم. او روی میز خم شده بود و پیرتر به نظر می‌رسید. باعجله و شتاب، پیکره یک زن را کشید. سینه‌هایش برهنه بودند، کمرش قوس داشت و پاهایش زیر نشیمن‌گاهش نیمه‌پنهان بودند. روی یک فوتون به خود پیچیده بود. کف چوبی زمین را طراحی کرد، جزئیات فوتون را کشید. انگار که داشت تقاضا و تمنای آن بدن بی‌چهره برای زندگی را نادیده می‌گرفت. پس‌زمینه را با مداد کامل کرد و خودکار را برداشت تا چشمانش را بکشد. زن سرپا ایستاد. کمرش صاف شده بود. موهایش عقب رفته بودند. فک او در انتظار یک دهان بود. وقتی کرند با خودکار طرح می‌کشید، نفس‌هایش تند و تندتر شدند تا زمانی که مجموعه‌ای از دندان‌های سفید روی صفحه از خنده منفجر شدند. صدایی که برای خنده یک زن زیادی بم بود. کرند ضربه‌ای به دوات زد، زن تلوتلو خورد. تلاش کرد تا دوباره فریاد بزند. اما جوهر میان لب­هایش لغزید و او را سیاه کرد تا زمانی که به طور کامل محو شد.