زخم شیر (کتاب بوف)

«پوستین کهنه‌اش به میخ کنار تاقچه آویخته بود و برگ‌های کتاب کهنه‌اش را باد به این‌سو و آن‌سو پراکنده بود. اسکلتِ خروس هم روبه‌رویش نشسته بود، سر جای همیشگی‌اش روی گونی چارلایه. و پرهای رنگارنگش همه‌جای اتاق دیده می‌شد. از چپ و راست کف و دیوار و سقف اتاق ردِ قطار مورچه‌ها بود که هرکدام پری به دهان گرفته بودند و می‌بردند.

شاید اگر آن روز همه‌چیز را برای عموابراهیم تعریف نمی‌کردیم، کار به این‌جا نمی‌کشید. آن روز بعدازظهر که من و شاپور کوچه‌های پشت علی‌بن‌حمزه را یکی‌یکی به‌دنبال آن خروس گشتیم. تا توی یکی از کوچه‌ها شاپور وانت‌باری را نشانم داد که روی گلگیرهایش را با دستی خونی نشان تعویذ گذاشته بودند. و بعد سر زیبای خروس را روی لجن‌های جوی دیدیم و پرهای رنگارنگش را که در بازتاب آفتاب عصرگاهی مثل رنگین‌کمانی می‌درخشید و آن‌قدر زیبا بود که واقعی به ‌نظر نمی‌رسید.»