روی کین:نیمه ی دوم

اتحادیه فوتبال به من اتهام زد و خود همین اتحادیه فوتبال بود که رأی نهایی را اعلام کرد. خودش هم قاضی بود و هم هیأت منصفه. فشار رسانه‌ها همچنان ادامه داشت. «باید کاری کنند که نفعش به فوتبال برسد.» قبلا هم در شرایطی قرار گرفته بودم که از من بازجویی شده بود اما آن موقع احساسم این بود که گوش شنوایی هم وجود دارد. این بار، تقریبا بلافاصله، احساسم این بود: «فقط مبلغ جریمه را تعیین کنین و خلاص.» اصلا این احساس را نداشتم که دارم حرف دلم را به آن‌ها حالی می‌کنم.
اتحادیه فوتبال برای خودش یک وکیل جنایی داشت. از آن کله گنده‌های لندن نشین. جیم استِرمَن. در کارش یک استاد تمار عیار بود؛ من را به صُلابه کشید. یا عیسی مسیح -فقط به خاطر یک تکل ناقابل. یکی از طرفداران پر و پا قرص تاتنهام بود. این را خودش به من گفت. داخل دستشویی بودیم که این حرف را به من زد. قبل از جلسه دادرسی. در قسمت آبریزگاه سرپایی کنارش ایستاده بودم. دو تا مرد بودیم که داشتیم داخل توالت با هم اختلاط می‌کردیم، کاری که خیلی‌ها می‌کنند.
برگشت به من گفت: «به نظر من تو یکی از اون فوتبالیست‌های درجه یک هستی.»
گفت که چقدر تحسینم می‌کند. مثل همه وکلای درجه یک، از ادب چیزی کم نگذاشت.
پیش خودم فکر کردم: «آدم خوبیه، باهام خوب تا می‌کنه.»
اما برداشت مرا جرّ واجر کرد – مردک آشغال. شغلش همین بود که بردارد مرا جرّ واجر کند. این فکر از سرم بیرون نمی‌رفت: «کاش این آدم طرف من بود.»