رویکرد و سازوکارهای پیشگیری از مصرف داروهای نیروزا و مواد ممنوعه در ورزش با نگرش داروشناسی

موارد غیرمجاز
I: استروئیدهای آنابولیک (و سایر مواد با ساختار شیمیایی یا اثر زیستی مشابه)
داروهای رایجی مانند تستوسترون، آندروستندیون، بولاسترون، فلوکسی‌مسترون، مسترولون، متیل تستوسترون، اکساندرولون، استانوزولول در این دسته هستند (لیست ارائه شده در فصل 1).
مکانیسم اثر استروئیدهای آنابولیک و داروهای مشابه، مکانیسم‌های مختلفی درون بدن انسان دارند. استروئیدهای آنابولیک از هورمون‌های اصلی مردان هستند که سنتز پروتئین و تودۀ اسکلتی عضلانی را افزایش می‌دهند. اثر خالص آن‌ها، افزایش تودۀ لخم بدن و کاهش تودۀ چربی است؛ همان چیزی که برای ورزشکاران حرفه‌ای و معمولی، جذاب است. اثر این داروها در هستۀ سلول به افزایش سنتز پروتئین می‌انجامد و الگوهای بیشتری برای سنتز پروتئین ساختاری دردسترس خواهد بود. بنابراین افزایش حجم عضلات اسکلتی با تأخیر همراه است. این امر مستلزم افزایش پروتئین دریافتی از رژیم غذایی و وزنه زدن است تا جذب آمینواسیدها توسط سلول‌های عضلانی افزایش یابد.

آندروژن‌های درون‌زاد مانند تستوسترون، بسیاری از نقاط بدن مانند عضلات اسکلتی، استخوان، مغز استخوان، فولیکول‌های مو، اندام‌های تناسلی مردان، مغز و دیگر ارگان‌ها را هدف قرار می‌دهند. عضلات اسکلتی عموما تحت اثرات آنابولیک یا میوتروپیک قرار می‌گیرند اما اکثر بافت‌های دیگر تحت اثرات آندروژنیک خواهند بود. آندروژن‌های طبیعی، هر دو اثر آنابولیکی و آندروژنی را دارند. تجویز PED مانند تستوسترون برون‌زاد از طریق افزایش سنتز یا جلوگیری از تجزیه، میزان تستوسترون را افزایش خواهد داد و به این ترتیب یک پاسخ آنابولیک و آندروژنی را برمی‌انگیزد. در جهان ورزش، فعالیت‌های آندروژنیک عمدتا در مردان و همواره در زنان مطلوب نیست. بنابراین، اقداماتی برای طراحی داروهای آنابولیک انتخابی‌تر آغاز شد.
کاربرد ورزشی این داروها عمدتا به سبب خاصیت آنابولیکی آن‌ها بر روی عضلات اسکلتی است. برای استخراج بخشی از مولکول استروئیدی که مسئول اثرات میوتروپیک تستوسترون است، تعدادی دارو سنتز شده‌اند. این اقدامات نسبتا موفقیتآمیز بوده است. این داروها، استروئیدهای آنابولیکی هستند که عملکرد نسبتا مستقلی از تستوسترون برون‌زاد دارند.