روبان قرمز

رز قصه‌هایی می‌گفت که در آن زندگی جریان داشت. من بهتر می‌دانم. کار کردن یعنی زندگی. هرچه که مارتا می‌گفت که انجام بدهم می‌گفتم من می‌توانم. هرچه قدر زمان کمی به من می‌داد، هرچه‌قدر مشتری ایراد می‌گرفت، باز هم او را مایوس نمی‌کردم. در عوض دست‌خوش می‌گرفتم، نان اضافه، سیگار و گاهی تکه‌ای گوشت.

کلی چیز یاد گرفتم، حتی با نگاه کردن یا کمک کردن به دوخت لباس‌شب. سایر دوزنده‌ها هم دیگر مثل روز اول برایم غیرقابل‌تحمل نبودند. برای یاددادن مهارت و دانش خود بخل نمی‌ورزیدند. کم‌کم با قصه زندگی تک‌تک آن‌ها آشنا شدم. قصه زندگی واقعی‌شان قبل از ورود به برچ وود.

مثلا فرانسین قبل‌از آمدن به اینجا در یک کارگاه صنعتی بزرگ کار می‌کرده و قدرت جسمانی او به‌واسطه انجام کارهای سنگین به دست آمده است. برای فرانسین نشستن توی یک خیاط‌خانه کوچک و دوختن چیزهای مختلف در هفته مثل افتادن توی تنگ ماهی بود. او هیچ‌وقت به وضعیت توالت‌های برچ وود عادت نکرد. بابت به قول خودش سوتی‌هایی که توی کار می‌دادم از من باج‌های ریز می‌گرفت.

شونا با دوختن یک لباس عروس برای فروشگاه تبدیل به ستاره دوزنده‌ها شد. او قصه‌های زیادی در مورد عروس‌های نفرت‌انگیز و مادران فولادزره نبود، اما درنهایت عروس‌ها خوشحال از مزون ما بیرون می‌رفتند… نتیجه نهایی به آن همه اضطراب می‌ارزید.»

شونا همیشه انگشت حلقه‌اش را به یاد انگشتر ازدواجش لمس می‌کرد. آن‌ها همه جواهرات را در بدو ورود از ما گرفتند. من تنها یک گردن‌آویز کوچک طلا داشتم که پدربزرگ امسال برای تولدم به من هدیه داده بود. اسم من و تاریخ تولدم توی آن بود.