روایت یک کودکی سخت (نفرت،عشق،زندگی)

من پدرم را به‌طور کامل در ذهنم ساخته‌ام. او در سال 1939 ناپدید شد و من آن زمان یک‌ساله بودم. در دوران کودکی من هیچ‌کس دربارة او حرفی نمی‌زد. به مرور زمان، به این سکوت خانوادگی بدگمان شدم. تنها حضور پدرانه‌ای که قبل از جنگ تجربه کردم حضور پدربزرگم بود؛
اما او مسن بود و من می‌دانستم که او پدرِ مادرم است. مادرم بسیار از پدرش صحبت می‌کرد و من خیلی دوستش داشتم. چرا من پدر نداشتم؟ بعد از جنگ، بزرگ‌ترها درمورد تبعیدشدن و کشته‌شدن پدربزرگ و مادربزرگم، دایی‌ها و پسردایی‌هایم صحبت می‌کردند.
اما هیچ وقت از پدرم صحبتی نشد. چرا؟ این را هم می‌دانستم که این مردی که بعد از جنگ با مادرم زندگی می‌کند پدرم نیست.