رفتار (بررسی زیست شناختی بهترین و بدترین رفتارهای انسان)

گاهی اوقات ما واقعا مانند سایر حیواناتیم؛ هنگامی که می‌ترسیم، همان هورمونی را ترشح می‌کنیم که بعضی از ماهی‌های ضعیف‌تر هنگام تهاجم از سمت شکارچی ترشح می‌کنند. پایه زیستی لذت در مغز ما همان سیستم پیام‌رسان‌های شیمیایی مغزی است که در یک پستاندار جونده هم وجود دارد. سلول‌های عصبی انسان و میگوی آب‌شور به یک شیوه عمل می‌کنند. اگر دو موش صحرایی ماده را در کنار هم قرار دهید، طی چند هفته چرخه‌های باروری خود را هم‌زمان می کنند و نهایتا با چند ساعت تفاوت نسبت به یکدیگر، تخمک‌گذاری خود را به پایان می‌رسانند. اگر همین کار را با دو انسان ماده امتحان کنید، (همان‌طور که برخی از مطالعات، اما نه همه آن‌ها، این گزاره را تایید کرده‌اند) در نهایت شاهد اتفاقی مشابه با موش‌های صحرایی خواهید بود؛ انطباق چرخه‌های جنسی. این پدیده، اثر ولزلی نامیده می‌شود که اولین بار در میان هم‌اتاقی‌های دختر کالج ولزلی نشان داده شد. هنگامی که صحبت از خشونت به میان می‌آید، ما نیز می‌توانیم همانند برخی از بوزینه‌ها باشیم؛ مشت می‌کوبیم، با چماق ضربه می‌زنیم، سنگ پرتاب می‌کنیم و با دست‌خالی می‌کشیم.
گاهی چالش فکری دیگرمان این است که بتوانیم شباهت خود را با گونه‌های دیگر تحلیل کنیم. اگرچه فیزیولوژی انسان شبیه به گونه‌های دیگر است، ما از فیزیولوژی به شیوه‌ای نوین استفاده خواهیم کرد تا بتوانیم مقایسه‌ای منطقی داشته باشیم. وقتی ما در حال تماشای یک فیلم ترسناک هستیم، با درگیرشدن سازوکارهای فیزیولوژیک حس هوشیاری‌مان فعال می‌شود. هنگامی که به مرگ‌ومیر فکر می‌کنیم، کنش استرس در ما فعال شده و در پاسخ به یک بچه پاندای دوست‌داشتنی هورمون‌های مرتبط با پرورش و پیوند اجتماعی را ترشح می‌کنیم. بدون شک این پدیده در مورد پرخاشگری هم صدق می‌کند. چرا که ما برای آسیب زدن به فردی دیگر، از همان ماهیچه‌هایی استفاده می‌کنیم که یک شامپانزه نر برای حمله به رقیب جنسی خود استفاده می‌کند، با این تفاوت که اینجا صرفا طرز فکر او متفاوت با ماست.