رانندگی برای خانم دیزی (نمایش نامه)

دیزی: نه!
بولی: مامان!
دیزی: نه!
بولی: مامان!
دیزی: گفتم نه بولی. تمام.
بولی: مـعجزه اسـت دراز بـه دراز نـیفتـادی در بـیمارستـان اِموری ـ یـا روی تخت مرده‌شورخانه. ببینش! حتی شیشه‌ی عینکت نشکسته.
دیزی: مشکل از ماشین بود.
بولی: مادر من، ماشین که خودش نپیچیده توی پیاده‌رو و نکوبیده به گاراژ پُلارد. دنده را اشتباه زدی.
دیزی: نزدم!
بولی: زده بودی دنده عقب به جای جلو. گزارش پلیس می‌گوید.
دیزی: باید اجازه می‌دادی لاسالم را نگه دارم.
بولی: لاسالت هشت سال عمر کرده بود.
دیزی: اهمیت نمی‌دهم. او این‌طور رفتار نمی‌کرد. و تو این را می‌دانی.
بولی: مامان، ماشین‌ها رفتار نمی‌کنند. با آن‌ها رفتار می‌شود. حقیقت این است که تو، خودِ خودت، پاکارد را نابود کردی.
دیزی: فکر می‌کنم بدانم چه می‌خواهی. حقیقت را می‌دانم.
بولی: حقیقت این است که دیگر نباید بهت اجازه داد پشت فرمان بنشینی.
دیزی: نه.
بولی: مامان، می‌خواهیم برایت راننده‌ای استخدام کنیم.
دیزی: نه نمی‌خواهیم. این به خودم مربوط است.
بولی: برابر قرارداد بیمه‌ات ناچار هستند ماشینی نو بهت بدهند.
دیزی: امیدوارم باز پاکارد نباشد.
بولی: پناه‌بر خدا! می‌فهمی چه می‌گویم؟
دیزی: خیلی بد با مامانت حرف می‌زنی.
بولی: مادر من، هفتاد و دو سالت است و بیست و هفت هزار دلار خرج گذاشتی رو دست شرکت بیمه. خطر بزرگی هستی برایشان. با این اتفاق دیگر هیچ‌کس بیمه‌ات نمی‌کند.
دیزی: این را می‌گویی فقط برای اینکه نفرت‌انگیز جلوه کنی.
بولی: بسیار خب. بله. بله من نفرت‌انگیزم. دارم این‌ها را از خودم درمی‌آورم. همه‌ی شرکت‌های بیمه‌ی آمریکا در پیاده‌رو به‌خط شده‌اند و روان‌نویس‌هایشان را تکان‌تکان می‌دهند و خودشان را می‌کُشند تا تو امضا کنی. همه دیزی ورتان را می‌خواهند، تنها زن تاریخ بشریت که پاکاردی که تنها سه هفته از عمرش می‌گذشت و گاراژی دوماشینه و اتاقک ابزار کنار جاده را یکجا و در یک چشم به هم زدن نابود کرد!
دیزی: بعضی وقت‌ها خیلی احمقانه حرف می‌زنی بولی.