راز نوشتن

در کودکی همیشه تصور می‌کردم، آدم دیگری‌ام. روزی در گوشۀ گاراژ منزل خاله‌ام در دارهام چشمم به یک بلوک سیمانی سوخته افتاد، بلندش کردم و وسط کف سیمانی گاراژ بردم. در آن لحظه، تصور می‌کردم لباسی از پوست حیوانی وحشی، مثل پلنگ بر تن دارم، نورافکنی به رنگ آبی سفید رویم متمرکز شده و مرا دنبال می‌کند، مردم حیرت‌زده نگاهم می‌کنند و یکی زیر لب می‌گوید: «این بچه فقط دو سالش است!»

زنبورها، کندویی کوچک زیر بلوک ساخته بودند که من خبر نداشتم. یکی از آنها گوشم را نیش زد که دردش وحشتناک بود، بدترین دردی بود که تجربه کرده بودم، اما لحظه‌ای بعد که بلوک سیمانی روی انگشت‌های پایم افتاد و آنها را له کرد، نیش زنبور از یادم رفت. یادم نیست دکتر رفتم یا نه، اما خاله‌ام نه نیش زنبور را، نه انگشت‌های له‌شدۀ مرا و نه فریادم را فراموش نکرده. او گفت: «استیفن، چه زوزه‌ای کشیدی، صدایت بد هم نبود ها!»