دیوار چهارم 9 (دوران های زندگی انسان)

بانو سیبل: ساکت باش، جنکینز. پیرمرد، به شما غذا می‌دهیم. پیرمردهای دیگری هم در این جزیره بوده‌اند. به آن‌ها هم قبل از رفتنشان غذا دادیم.
گالیور: امیدوارم خیلی طول نکشد.
بانو سیبل: طول نمی‌کشد.
گالیور: درست فهمیدم، خانم؟ درست شنیدم که شما قبلا، هرگز یک آدم چهل‌و‌شش‌ساله ندیده‌اید؟
بلیندا: چهل‌و‌شش! هیچ‌کس آدمی با سن بیشتر از بیست‌و‌نه سال ندیده است. به‌جز کسانی که در دریا سرگردان بودند، مثل خودتان. در این جزیره هیچ‌کسی نیست که بیشتر از بیست‌ونه سال سن داشته باشد و هرگز نخواهد بود.
گالیور: خدای مهربان! با آدم‌های پیرتان چه‌کار می‌کنید؟
بانو سیبل: من الان می‌روم و یک نفر را صدا می‌کنم که نیازهای تو را برطرف کند. دنبال من نمی‌آیی! اینجا را هم ترک نمی‌کنی! امروز، روز جشن است و مهم‌ترین مسئله این است که هیچ‌کس شما را نبیند. یعنی، تا آنجا که ممکن است افراد کمی شما را ببینند. جکینز کنار او بمان.
بلیندا: من، سرکار خانم!
بانو سیبل: با او حرف نزن. (با بی‌اعتنایی او را ارزیابی می‌کند.) فکر نمی‌کنم بتواند خیلی راه برود.
بلیندا: (عصبی می‌شود.) اوه، سرکار خانم، سرکار خانم. من را با او تنها نگذارید. من با دیدن این ریخت‌و‌قیافه حالم بد می‌شود. (زانو می‌زند و به بانو سیبل می‌چسبد.) من حالم بد می‌شود. حالم بد می‌شود.
بانو سیبل: بلند شو، جنکینز! بسیار خب، من کنار این مرد می‌مانم. نزد دوکِ کورنوال برو. او را کنار بِکش و آهسته با او صحبت کن. به او بگو که با این … خارجی مواجه شده‌ایم. او می‌داند چه‌کار کند.