دیر کردی ما شام را خوردیم (کتاب بوف26)

«تصمیم گرفته‌ بود با کسی کاری نداشته باشد تا کسی هم مزاحم او نشود. تن به گفت‌وگو نمی‌داد. در دنیای خودش زندگی می‌کرد. با این همه، آدم‌های فضول دست بردار نبودند. گاه و بی گاه متلک بارش می‌کردند که زبانش را گربه‌ها خورده اند. ما می‌دانستیم یک روز سرانجام طاقتش طاق می‌شود و با صدای بلند جواب همه را می‌دهد، اما کی؟ این را نمی‌دانستم. آدم‌هایی که سکوت می‌کنند یک روز فریاد می‌کشند، از جلد خود بیرون می‌آیند و کس دیگری می‌شوند. کسی وحشتناک و غمگین، و آن‌وقت دیگر کنترل‌شان از دست خارج می‌شود. نباید سربه سرشان گذاشت.»