دو نمایشنامه ی دیگر

گوستاو: توی این اتوبوس‌ها بدتر از هر چیزی که منو کفری می‌کنه اینه که، همه‌ی هفت ساله‌ها می‌شینن رو صندلی، ولی درصورتی که هفتاد ساله‌ها ایستاده می‌مونن.
فردریک: آره خب، راست می‌گی. بارهای بار آدم دیده دیگه.
گوستاو: قبل از این که بیام اینجا یه زن پیری بود تو اتوبوس، پارکینسون داشت بیچاره. بیچاره پیرزنه قبل از این که بشینه رو صندلی، شوفره اتوبوسو راه انداخت. پیرزنه گرمبی افتاد پایین، رو کفِ اتوبوس. بیچاره پیرزنه هوشش از سرش پرید. یارو هم گاز می‌داد و می‌رفت. مردمم سَرِ یارو داشتن داد می‌زدن که باید نگه داره، توی دنیای خودش بود یارو، حواسش فقط پی وقتش بود که به موقع برسه و عقب نمونه یه وقت. دیگه من نمی‌دونم سر اون پیرزنه چی اومد. چون که من مجبور بودم ایستگاه بعدی برم پایین دیگه. عجب. وقتی که پیرزنه برخاست یک دونه جوون توی اون اتوبوس پیدا نشد پاشه از رو صندلیش! یه دونه حتا بلند نشد.