دوست من (نمایش نامه)

یار آنری: اگر تو اینجا نبودی چه بلایی قرار بود سرم بیاید.
آنری: چرا این حرف را می‏زنی؟
یار آنری: همین‌جوری.
آنری: من بودم که تنها می‏شدم اگر تو مرا نمی‌خواستی. تو نیستی که باید از داشتن من خوشحال باشی.
یار آنری: موافق نیستم. [آنری بلند می‏شود و شروع می‏کند به لباس پوشیدن.] خوب خوابیدی؟
آنری: بله فکر می‏کنم…
یار آنری : …؟ چرا فقط فکر می‏کنی؟
آنری: نمی‏دانم.
یار آنری: به‌نظرم آمد خوب خوابیده بودی…
آنری: [به‌ملایمت] آهان خودش است.
یار آنری: چی؟
آنری: یادم آمد. خواب دیدم.
یار آنری: چه خوابی دیدی؟
آنری: خواب ژرژ را. [سکوت]. همۀ دوست‌های دیگری که می‏شناسم بیشتر رفیق‏اند تا دوست. اما به‌نظرم او تنها دوست واقعیم است. حالا وقتی برمی‏گردد و با هم روبه‌رو می‏شویم دنبال حرف‌زدن با هم نیستیم. به هم سلام می‏کنیم. سلام، همین و تمام. سکوت می‏کنیم و بعد هم خداحافظی. تمام.