دوست داشتن وضعیت موجود (چهار پرسش برای دگرگونی زندگی)

هر احساس پرتنشی را که تاکنون تجربه کرده‌ام، حاصل چسبیدن به فکری نادرست و غیرحقیقی بوده است. در پسِ هر احساس ناراحت‌کننده‌ای، فکری وجود دارد که برای ما حقیقت ندارد: «باد نباید بوزد» یا «شوهرم باید با من هم‌عقیده باشد». نخست، فکری داریم که با واقعیت در بگومگوست. سپس احساس فشار زیاد و تنش می‌کنیم. پس از آن، تحت تأثیر آن احساس رفتار می‌کنیم و فشار و تنش بیش‌تری برای خودمان به وجود می‌آوریم. به جای درک دلیل اصلی، یعنی یک فکر، با جست‌وجو در بیرون خودمان می‌کوشیم احساس‌های ناراحت‌کنند‌ه‌ی خود را دگرگون سازیم. تلاش می‌کنیم کسی دیگر را تغییر دهیم یا دست نیاز به سوی رابطۀ جنسی، الکل، مواد مخدر یا پول دراز می‌کنیم تا به آسایشی موقتی و توهم صاحب‌اختیار بودن دست یابیم.
به سادگی می‌توان در احساسی نیرومند غرق شد، بنابراین سودمند است به یاد داشته باشیم که هر احساس ناراحت‌کننده‌ای، شبیه به ساعت زنگدارِ پرمهری‌ست که می‌گوید: «گرفتار رؤیا شده‌ای.» افسردگی، درد و ترس هدایایی هستند که می‌گویند: «عزیز دلم! به فکری که هم‌اکنون داری، نگاه کن. در داستانی به سر می‌بری که برای تو، حقیقت ندارد.» ما گرفتار در رؤیا، می‌کوشیم با دست دراز کردن به بیرون از خودمان، احساس ناراحت‌کننده را تغییر دهیم و کنترل کنیم. معمولاً پیش از آگاه شدن به فکر، از احساس آگاه می‌شویم. به همین دلیل است که می‌گویم احساس، ساعت زنگداری‌ست که به شما اطلاع می‌دهد فکری وجود دارد که شاید بخواهید در مورد آن کار کنید. بررسی یک فکر غیر حقیقی، همیشه شما را به آن کسی که در واقع هستید، می‌رساند. باور کردن آن که کسی دیگر هستید، دشوار است. هر داستانی به جز شادی را زیستن، سخت است.
وقتی دستتان را در آتش می‌گذارید، آیا کسی باید به شما بگوید دستتان را بیرون بکشید؟ خودتان باید تصمیم بگیرید؟ نه. وقتی دستتان شروع به سوختن کند، خودش حرکت می‌کند. لازم نیست آن را هدایت نمایید. دست، خود حرکت می‌کند. به همین ترتیب، پس از آن که از طریق «واکاوی» متوجه می‌شوید که دلیل رنج کشیدنتان یک فکر غیرحقیقی‌ست، از آن دور می‌شوید. پیش از آن فکر، شما رنج نمی‌کشیدید؛ با آن فکر، رنج می‌کشید. وقتی تشخیص می‌دهید که آن فکر حقیقت ندارد، دیگر رنجی وجود نخواهد داشت. کار این‌گونه عمل می‌کند. «وقتی آن فکر را در سر دارم، چه واکنشی نشان می‌دهم؟» گویی دست در آتش دارم. «بدون آن فکر، چه کسی می‌شوم؟» انگار بیرون از آتش هستم. به فکر می‌نگریم، دستمان را در آتش حس می‌کنیم و به طور طبیعی، به موقعیت اصلی برمی‌گردیم. لازم نیست کسی حرفی بزند. بار دیگر که این فکر پدید می‌آید، ذهن، خودبه‌خود از آتش دور می‌شود. کار ما را دعوت می‌کند تا به علت و معلول درونی توجه کنیم. همین که متوجه شویم، همه‌ی رنج‌هایمان خودبه‌خود حل می‌شوند.