دوباره فکر کن (قدرت دانستن چیزهایی که نمی دانیم)

در صورت ترک سیاره‌ زمین، احتمالا درباره‌ برخی از احساسات خود راجع به انسان‌های دیگر تجدیدنظر خواهید کرد. گروهی از روان‌شناسان به مطالعه‌ تاثیر فضای خارج از جو زمین بر داخل آن پرداختند و از طریق مصاحبه، تحقیق و تحلیل خاطرات صد فضانورد، تغییرات صورت گرفته در این افراد را ارزیابی کردند. پس از بازگشت از فضا، تمرکز فضانوردان بر دستاوردهای شخصی و خوشحالی فردی کمتر شد و بیشتر نگران منافع جمعی بودند. «ادگار میچل»، فضانورد آپولو 14، اظهار داشت: «به یک هشیاری ناگهانی می‌رسید… یک نارضایتی شدید از وضع جهان و احساس نیاز برای تغییر این شرایط. با فاصله گرفتن از زمین و از روی سطح ماه، سیاست‌های بین‌المللی خیلی ناچیز به نظر می‌رسند. دوست دارید یقه یک سیاست‌مدار را بگیرید، او را 250 هزار مایل دورتر بیندازید و بگویید ببین تو هیچی نیستی!»

چنین واکنشی «اثر نگاه کلی» نام دارد. روشن‌ترین توصیف را از «جف اشبی» فرمانده شاتل فضایی شنیدم. اشبی گفت که اولین نگاهش به زمین از فضای خارج از جو، موجب یک تغییر همیشگی در وجود او شد:

وقتی فضانوردها روی زمینند، به ستاره‌ها نگاه می‌کنند- بیشتر ما عاشق ستاره‌هاییم- اما قیافه‌ی ستاره‌ها در فضا، هیچ فرقی با چهره‌ی زمینی آن‌ها ندارد. اما تفاوت اساسی در چهره‌ سیاره ما و چشم‌اندازی است که به شما می‌دهد. اولین نگاهم از فضا به زمین، حدود 15 دقیقه پس از شروع اولین پروازم بود. سرم را از چک لیست بلند کردم و ناگهان دیدم پنجره‌ها به سمت پایین قرار گرفته و بر فراز نیمه‌ی روشن زمین هستیم. قاره آفریقا زیر پایم قرار داشت و مثل شهری بود که از پنجره هواپیمای در حال برخاستن، دور و دورتر می‌شود. در عرض نود دقیقه کل سیاره زمین را دور می‌زنید و آن قوس نازک آبی رنگ جو را می‌بینید. می‌بینید لایه کوچکی که تمام موجودات زنده در آن زندگی می‌کنند، چقدر شکننده است؛ از فضا به راحتی می‌توانید ارتباط شخصی از یک طرف کره زمین با شخصی در سوی دیگر آن ببینید و هیچ مرزی میان آن‌ها نیست. این طور به نظر می‌رسد که فقط یک لایه‌ مشترک وجود دارد که همه ما روی آن زندگی می‌کنیم.

با مشاهده یک نمای کلی از فضای خارج از جو، متوجه می‌شوید با همه انسان‌ها هویت مشترکی دارید.