یادداشت های روزانه کافکا

سرانجام، پس از گذشت پنج ماه از زندگى‌ام که طىّ آن نتوانستم چیزى بنویسم تا مرا راضى کند، و به همین دلیل هیچ نیرویى نمى‌تواند جبران [این کمبود را] بکند، و اگرچه همه بسیج شده بودند که چنین کارى کنند، به نظرم مى‌آید دوباره دارم با خودم حرف مى‌زنم. هر بار واقعا خود را مورد مؤاخذه قرار مى‌دادم، همیشه پاسخى آماده براى ارائه دادن داشتم، همیشه چیزى در درونم بود که آتش بگیرد، پنج ماه است که در این توده کاه آرمیده‌ام و به نظر مى‌رسد سرنوشتش این باشد که در تابستان آتش بگیرد و خیلى سریع‌تر از یک چشم به هم زدن بیننده خاکستر شود. اى کاش این واقعه برایم پیش بیاید! و باید ده بار برایم اتفاق بیفتد، چون من حتى افسوس این اوقات ناخوش را نمى‌خورم. وضعیت من نه بدحالى و نه خوشحالى است، نه بى‌تفاوتى، نه ضعف، نه خستگى، نه علاقه به چیزى – پس وضعیت من چیست؟ نمى‌دانم این وضعیت احتمالا با ناتوانى‌ام در نوشتن ارتباط دارد یا نه. و بدون این‌که دلیلش را بدانم، باورم این است که این جریان اخیر را درک مى‌کنم. همه این چیزها، یعنى، همه آن چیزهایى که براى من اتفاق مى‌افتد، به‌طور ریشه‌اى اتفاق نمى‌افتد، بلکه تقریبا از میانه اتفاق مى‌افتد. بگذارید یک نفر آن‌ها را در دست بگیرد، بگذارید کسى ساقه علفى را هنگامى که فقط دارد از وسط مى‌روید محکم با دست بگیرد.