دشمن پنهان

تامی از راه‌پله بالا رفت. چرا باید بدون آنت فرار می‌کرد؟ به هر قیمتی شده، باید دختر جوان را با خودش می‌برد. ناگهان دلش هُری ریخت؛ کُنراد که به سرعت از راه‌پله پایین می‌آمد. با دیدن او، فریاد زد. با شنیدن این صدا، بقیه هم شروع کردند به دویدن.
کُنراد حمله کرد؛ تامی مشت محکمی زیر چانه‌اش کوبید. کُنراد بیهوش نقش زمین شد. تامی هم تعادلش را از دست داد و افتاد. از بالای راه‌پله، جرقه‌ای به چشمش خورد؛ گلوله‌ای از بیخ گوش تامی گذشت. به خطر جانش هم که شده، باید زودتر فرار می‌کرد. در مورد آنت هم دیگر کاری از دستش ساخته نبود. حداقل خوشحال بود که حسابش را با کُنراد تسویه کرده است؛ مشت محکمی زده بود. به سرعت بیرون پرید و در را پشت سر بست. یک وانت حمل نان جلو ساختمان توقف کرده بود. معلوم بود که می‌خواستند با این وانت او را به بیرون از شهر ببرند و جسدش را چندین کیلومتر دورتر از محله‌شان بیندازند.