در باب نیک بودن (مدرسه زندگی)

در طول قرن‌ها، مسیحیت تنها نیروی قدرتمندی بود که افق فکری ما را شکل می‌داد، و عمیقا متعهد به توسعه‌ی نیکی در جهان بود. با بهترین منابع زیبایی‌شناختی و فکری‌اش، بخشش، خیرات، لطافت و همدلی را می‌ستود.
اما متاسفانه مسیحیت برای نیک بودن تلاشی نکرد. هم‌چنین پیشنهاد داد که شاید تقابلی اساسی بین نیک بودن و موفق بودن وجود داشته باشد. به مسیحیان گفته شد که افراد موفق همیشه هم، افراد بسیار نیکی نیستند، و در کل افراد نیک هم، خیلی موفق نیستند. به نظر می‌رسید متقاضیان بهشت تنها یک انتخاب داشتند: نیک بودن یا موفق بودن.
این دوگانگی، جذابیت نکوکاری را درون هرکسی که از صمیم قلب در آرزوی نیکی کردن بود، به شدت خدشه‌دار کرد. مسیحیت ممکن است در تلاش برای ترغیب مردم در جهت نکو بودن باشد، اما با ارتباط عمیق آن با ناکامی، این احساس پایدار را ایجاد کرد که نکوکاری غالبا مورد توجه بازندگان است.