درمانگری مولانا:چگونه یک شاعر عارف آشفته حالی های زندگی مدرن مرا درمان کرد؟

«علتی بدتر ز پندار کمال
نیست اندر جان تو ای ذو دلال
لحظه‌ای که خودمان را بزرگ و برتر می‌پنداریم از معشوق دور می‌شویم. برای اینکه پذیرای حس برتری‌جویی باشیم، باید اول انسانیت را فراموش کنیم. وقتی ما اصلی‌ترین منبع خودمان را فراموش کردیم، به سخت‌ترین بیماری‌های نفسانی گرفتار می‌آییم. بیماری‌هایی چون: زیاده‌خواهی، انزوا، شتابزدگی، افسردگی، اختلال حواس، اضطراب، خشم، ترس، ناامیدی، حسادت، بدعنقی، و صدالبته غرور.
از دید مولوی نفس بنیاد همه شکنجه‌های روحی است. تلقی مولوی از نفس بسیار متفاوت از خودپسندی محض است. در تعریف او، نفس همان منیت ماست که ما را از معشوق دور می‌کند. مولوی چون دیگر عرفا ما را به کشتن نفس یا فنا تشویق می‌کند.کنار نهادن باورهای وهم‌آلودی که وجود هر یک از ما را از دیگر وجودها و منبع اصلی وجود جدا می‌کند، تنها راه رسیدن به وحدت وجود و معشوق است.»