دختر سوم

خانم الیور در اتوبوس نشسته بود. اندکی خسته بود ولی از اشتیاق تعقیب سر از پا نمی‌شناخت. قدم‌های این مرد که خانم الیور در دلش نام خروس را به او داده بود تندتر از آن بود که به او برسد و او هم که اصولا تند راه نمی‌رفت. به موازات خط آهن با فاصله‌ای کمتر از بیست متر، او را تعقیب کرده بود. در چرینگ کراس وارد مترو شد و خانم الیور هم به دنبال او. در میدان اسلون از قطار پیاده شد و خـانـم الـیـور هـم همین‌طور. در صف اتوبوس به فاصله سه-چهار نفر از او ایستاد. سوار اتوبوس شد، خانم الیور هم دنبالش. در ورلدز اِند پیاده شد، خانم الیور هم. به خیابان‌های پرپیچ و خم میان کینگز رُد و رودخانه رفت، و وارد جایی شبیه به حیاط خانه‌ای در حال بنّایی شد. خانم الیور در سایه دری به تماشا ایستاد. وارد کوچه باریکی شد، خانم الیور چند ثانیه‌ای صبر کرد و بعد به دنبال او وارد شد؛ اما این بار اثری از او ندید. خانم الیور برای شناختن محیط، اطراف را نگاه کرد. در مجموع جایی کهنه و مخروبه بود. مسافتی را در کوچه باریکی طی کرد که کوچه‌های باریک دیگری از آن منشعب می‌شد که بعضی بن‌بست بود. حس جهت یابی‌اش را کاملا از دست داده بود. سرانجام به همان حیاط خانه‌ی نیمه‌کاره رسید. ناگهان صدایی از پشت سر خیلی مؤدبانه او را مخاطب قرار داد که به‌شدت وحشت‌زده‌اش کرد.
ــ امیدوارم خیلی تند راه نرفته باشم.