دختری به نام بوف

تا می‌توانم بی سروصدا از پنجره دور می‌شوم، آهسته بالای میز تحریرم می‌روم و یواشکی بیرون را نگاه می‌کنم. چراغ طبقه‌ی بالا هنوز روشن است، یواشکی در خانه راه می‌افتم، آهسته در جلویی را باز می‌کنم، از پله‌های ورودی اصلی پایین می‌روم، کمی آنجا می‌ایستم، دستگیره را می‌چرخانم، در را باز می‌کنم و دوباره همان موجود را می‌بینم. روی دیواری کوتاه چنگ می‌اندازد و بالا می‌رود، نگاهش به پنجره‌ی من دوخته شده است، بعد سریع پایین می‌آید، در امتداد خیابان می‌دود و از لای سایه‌ها می‌رود.