داستان همیشگی

زندگی آلکساندر به دو بخش تقسیم شده بود. صبح‌ها به کار اختصاص داشت: در میان پرونده‌های گردآلود به جستجو می‌پرداخت، مطالب بسیاری فراهم می‌آورد که هیچ ارتباطی با او نداشت و بر کاغذ میلیون‌ها پولی را حساب می‌کرد که از آن او نبود. اما گهگاه مغزش از کار کردن برای دیگران امتناع می ورزید، قلم از لای انگشتانش فرو می لغزید و «رویاهای طلایی» که پیوتر ایوانیچ از آنها بسیار دلخور بود، تسخیرش می‌کرد. در چنین لحظاتی آلکساندر به صندلی یله می‌داد و در ذهن خود در نواحی پر نشاط به پرواز در می‌آمد. به آنجا که نه کاغذ بود و نه جوهر، نه چهره‌های بیگانه و نه لباس‌های اداری. جایی که آرامش، حلاوت، و خنکا فرمان می‌راند.