خودم را می سفرم (خاطرات)

خوانندگان عزیز،
من اصالتاً اهل بلغارستانم، ملیت فرانسوی دارم و توسط دانشگاه‌های آمریکایی به فرزندی پذیرفته‌شده‌ام اما زاده‌ی اروپا هستم. چرا؟ چون فرهنگی که من در آن رشد یافتم و مرا شکل داد و امید دارم که در طول این کتاب بارقه‌هایی از آن را به شما منتقل کنم، هویت را یک پرسش تلقی می‌کند. من برخلاف زخمی‌های «جهانی‌شدن» که از پرستش هویت، پناهگاهی ساخته‌اند، خود را متعلق به آن گروهی می‌دانم که بر این باورند که تنها رویکرد ممکن در مقابله با مناقشه‌هایی که ممکن است جهان را به آتش بکشد، همانا قرار دادن یک «علامت سؤال» در برابر جدی‌ترین پرسش‌هاست: خدایان، معناها، مردان و زنان. هویت، بخشی از این پریشانی عذاب‌آور شده و یا بهتر است بگوییم در مرکز آن و در مرکز نوید و پیمانی قرار دارد که می‌باید به پرسش گرفته شود.

اگر نوشته‌های مرا دنبال کرده باشید، می‌دانید که من همیشه نسبت به خود ـ زندگی‌نامه‌نویسی بدبین بوده و آن را یک «ژانر» قلابی تلقی کرده‌ام: چگونه می‌توان ادعا کرد که جریان یک زندگی را در چارچوب یک حکایت قرار داده‌ایم؟ و از زندگی‌نامه‌نویس‌ها هم همیشه فرار کرده‌ام چرا که به ‌جای نور انداختن بر جاده‌های غیرقابل‌عبور زندگی موضوع کتابی که می‌نویسند، دوست دارند ما را در جریان نقطه‌نظرهای خود بگذارند.
در نتیجه پذیرفتن بازبینی خاطراتِ حدوداً سه‌چهارم قرنی زندگی‌ام را، مشروط به پاسخ دادن به پرسش‌های ساموئل دوک کردم و از او بسیار ممنونم که خود را در نوشته‌ها و مسیرهای حرکت من غوطه‌ور کرد. ملاقات ما، ملاقاتى بود سخت و در عین حال پربار، چرا که سختگیرانه، فروتنانه، فشرده و در حد توان صادقانه بود. نتیجه همین متنی است که شما آن را به زبان فارسی در اختیار دارید.