خواهران

پیش‌نوای قطعۀ «من فقط ترانه‌ام»، شعری از دیان ژوستِر، با صدای ژینِت رنو. ژنویه بِرژرون باهماهنگی، پرشور، بلندتر از صدای خوانندۀ اپرای کِبِکی می‌خواند. او از تمام احساس خود، تمام اشتیاقی که در توان دارد، در اجرای بند اول مایه می‌گذارد و، هنگام شروع بند گردان، اوست که با تمام وجود می‌لرزد. این جوششِ اجرای اوست. اما، متأسفانه، در ابتدای بند دوم، کامیونی که با صدای بوقش موزیک را می‌پوشاند رد می‌شود. ژنویه بِرژرون اصلاً آشفته نمی‌شود. تریلی دیگری رد می‌شود، سپس ماشین‌ها و باز بوق‌های دیگر. اکنون آشفته، درحالی‌که می‌خواهد به هر طریقی از دنیای واقعی بگریزد، تلاش دارد که با تمرکز به اجرایش ادامه دهد. اما این واقعیت قوی‌تر از اوست. ژنویه بِرژرون ناگهان به‌واسطۀ خطری که در هنگام رانندگی و خیال‌پردازی او را تهدید می‌کند از فانتَسم بیرون می‌آید. سالن نمایش محو شده، جایش را به بزرگراه برفی می‌دهد که در آن ژنویه بِرژرون پشت رل بلندبلند با صدای ژینِت رنو که از ضبط ماشین پخش می‌شود آواز می‌خواند.
زنگ تلفن همراه.