خرد راهبری خود و دیگران:توصیه های راهبی که ماشین فراری اش را فروخت (هشت راه و رسم راهبران بزرگ)

«پس چگونه یک محیط کارى ریسک‌پذیر ایجاد کنم؟»
«راههاى زیادى هست. کارکنانت را آزاد بگذار تا اشتباه کنند. سطح اطمینان را بالا ببر، خودانگیختگى را تقدیر کن و به تفکر خلاق پاداش بده. بگذار آدمها خودشان باشند. بگذار موهبت قدرت تجسم آنها متجلى شود.»
«چند وقت پیش در یک مقاله خواندم مدیرعامل ریبوک، پاول فایرمن، گفته رمز موفقیت شرکتش این بوده که به کارکنان آزادى مى‌دادند تا از خود خلاقیت بروز دهند. او گفته بود: کارکنان عادى شرکت ما پیشرفت چشمگیرى داشتند، تنها به این دلیل که به آنها اجازه این کار داده مى‌شد.»
«دقیقا. به یاد داشته باش که رهبران آرمان‌گرا هرگز خلاقیت را رهبرى نمى‌کنند. آنها دروازه خلاقیت را به سادگى بروى همه مى‌گشایند و اجازه مى‌دهند در سراسر شرکت متبلور شود. آنها مهار خلاقیت را رها کرده به این امید که شرکت‌شان به یک زمین بازى نوآورى پویا تبدیل شود، درست مثل این مکان که در آن ایستاده‌ایم.»
درست وقتى جولیان جمله‌اش را به پایان رساند، یک تکه کیک ژله‌اى غلیظ به سرعت در هوا به سمت او آمد و به آستین پاکیزه رداى قرمز رنگش برخورد کرد. متخلف پسربچه کوچکى بود که وقتى دید نشانه‌اش به هدف خورده، خوشحالى کرد و با بدجنسى خندید. سپس برگشت، تا آنجا که پاهاى کوچکش اجازه مى‌داد، سریع دوید و فریاد زد: «زدم به راهب! زدم به راهب! زدم به راهب!»
جولیان ایستاده و هاج وواج نگاه مى‌کرد. سپس به حالت اولیه‌اش برگشت، دستش را جلو برد و انگشتش را در توده لغزنده‌اى که روى ردایش چسبیده بود، فرو کرد و با خنده گفت: «امیدوارم شکلاتى باشد. مزه مورد علاقه‌ام است.»