حقوق ورزشی

در خصوص مسئولیت مدیر ورزشی در قبال خسارات ناشی از تماشاگران چند حالت مطرح است:

1.در حالت اول خسارت وارد آمده از طرف تماشاگران ناشی از امکانات ورزشگاه بوده باشد، مثلا تعداد کم خروجی های در نظر گرفته شده باعث ازدحام تماشاچیان و بروز خسارت شده است. در این حالت مدیر ورزشی که مسئول ورزشگاه است، مسئول شناخته می شود.

2.حالت دوم حالتی است که خسارت وارد آمده توسط تماشاچیان ناشی از تقصیر یا بی احتیاطی مدیر ورزشی است، مثلا وقتی 150 هزار بلیت برای تماشای مسابقه در استادیومی که صد هزار نفر گنجایش دارد فروخته می شود، یا هنگامی که مدیر یک باشگاه با سخنان تحریک آمیز تماشاچیان را به خشونت می کشاند.

3.در حالت سوم تامین امنیت بر عهده مدیران ورزشی نیست، مثلا وقتی تماشاچیان فوتبال پس از مسابقه تیم ملی در خیابان ها و خارج از محیط ورزشی جنجال می کنند، در اینجا هیچ مسئولیتی را بر مدیر ورزشی نمی توان تحمیل کرد زیرا مسئول تامین امنیت، مقامات انتظامی هستند.

متاسفانه در موارد بسیاری تماشای مسابقات ورزشی به بی نظمی هایی از جانب تماشاچیان و هواداران تبدیل می شود که می توان موجب خساراتی به اموال و اشخاص شود. اشخاص زیان دیده در این حالت می تواند از نهاد عمومی بر مبنای مسئولیت ناشی از ازدحام مطالبه خسارت کنند. در این حالت مسئولیت به طور خودکار ایجاد می شود و نیازی به اثبات تقصیر توسط زیان دیده نیست؛ تنها کافی است که ثابت شود این خسارت ناشی از ازدحام تماشاچیان بوده است.

اما در ایران به خصوص با غلبه داشتن نظریه تقصیر و وجه امنیتی و اقتدار محدود کننده نیروی انتظامی و دولت، چنین انتظاری تا سال ها آرزویی دست نیافتنی به نظر می رسد؛ همان طور که مجازات تماشاچیان خاطی این گونه می نماید. برخلاف اروپا که این موضوع در آن کاملا اجرا می شود، نمونه آن محرومیت 70 تماشاچی فوتبال ایتالیا از حضور در ورزشگاه است.